Bits & Bites of Culture, Παφος

Kείμενο: Σώτια Ζένιου
Φωτογραφίες: Ρώμος Κοτσώνης
 

Βρίσκομαι έξω από ένα πανέμορφο νεοκλασικό του 1920, με κατάλευκους κίονες, περιτριγυρισμένο από μια υπέροχη αυλή γεμάτη τριανταφυλλιές, συκαμινιές, νεραντζιές… Κοντοστέκομαι στην είσοδο, παίρνοντας βαθιές ανάσες. Θέλω να μείνω για πάντα εδώ! Τριγύρω αναδύονται αισθαντικά οι μυρωδιές του γιασεμιού, του δεντρολίβανου και των λεμονανθών. Κάνω αμέσως εικόνα του βραδινού σκηνικού: Πανσέληνος, κάτω από την επιβλητική ψιλόλιγνη κορμοστασιά της φοινικιάς… Άλλοτε υπό την επήρεια της μαγείας της μεγάλης οθόνης… Άλλοτε ακολουθώντας ένα τσέλο και ένα όμποε σε ήχους κλασικούς… Μια ρεμπέτικη κομπανία να μπαινοβγαίνει «σε αεροπλάνα και βαπόρια», ένα βιρτουόζο σολίστα να ακροβατεί στις οκτάβες του πιάνου, ένα σαξοφωνίστα να περιπλανιέται στα μονοπάτια της τζαζ, δύο επαγγελματίες παραμυθάδες να ζωντανεύουν δράκους και άγρια θεριά. Η ξύλινη επιγραφή τα λέει όλα: «Τεχνόπολις 20».

Το όνειρο της Μαρκέλλας Nεοκλέους και της Μαρίνας Συμεωνίδου –φίλες απ’ το σχολείο– έγινε πραγματικότητα. Οι δυο τους, επιστρατεύοντας την αγάπη τους για την πόλη, αλλά και τις γνώσεις τους για τη μουσική και την πολιτιστική διαχείριση, κατάφεραν να φτιάξουν ένα ζωντανό πυρήνα κουλτούρας και πολιτισμού, αναδεικνύοντας δυναμικά την πολιτιστική εικόνα της Πάφου. Με το που ανοίγει η πόρτα, ξεπροβάλλει ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο! Της Μαρκέλλας. «Έτοιμη;». «Πανέτοιμη!», δηλώνω. Μου υποσχέθηκε να μου δείξει το καλλιτεχνικό πρόσωπο της πόλης, μέσα από όλα αυτά που η ίδια αγαπάει. Και ξέρω ότι δεν θα βαρεθώ καθόλου!

Πρώτος σταθμός το Κέντρο Τεχνών «Κίμωνος». Ακριβώς πίσω απ’ το «Τεχνόπολις», σε μια πανέμορφη γειτονιά πνιγμένη στις βουκαμβίλιες και τα ινδικά γιασεμιά, με σπίτια της δεκαετίας του ’60. Στο νούμερο 2 της οδού Κίμωνος, βρίσκουν στέγη η έμπνευση και η δημιουργία μιας καλλιτεχνικής παρέας, των Χαράλαμπου Μαργαρίτη, Πάρη Χριστοδούλου και Γιάννη Σακέλλη. Εργαστήρια ζωγραφικής, μικτών τεχνικών, χαρακτικής, μεταξοτυπίας, άλλων μεθόδων τυπογραφίας, animation, κόμικς… Για ενήλικες, έφηβους και παιδιά. Κατά καιρούς μάλιστα, διοργανώνουν events και προβολές, ενώ φιλοξενούν και αξιόλογους καλλιτέχνες απ’ το εξωτερικό. Το «Κίμωνος» διαθέτει, επίσης, μικρά αυτόνομα δωμάτια που λειτουργούν και ως ξενώνες.

«Προτού πάμε οπουδήποτε αλλού, θέλω να σου δείξω κάτι», μου λέει συνωμοτικά η Μαρκέλλα. Φτάνουμε στην Πλατεία του Δημαρχείου, μπροστά μας η «Λέσχη Ευσέβεια», κάνουμε έναν κύκλο και περπατάμε σε ήσυχες παρόδους. Και ξαφνικά… μέσα στις γειτονιές, ξεπροβάλλει η θάλασσα! Σπίτια με θέα το απέραντο γαλάζιο. «Καλά, είναι τρελή αυτή η Πάφος!» αναφωνώ έκπληκτη. Η Μαρκέλλα βάζει τα γέλια: «Γι’ αυτό τη λατρεύω!». Αφήνουμε το αυτοκίνητο κοντά στην Πλατεία Κωστή Παλαμά και πριν προλάβω να χαζέψω τον «Κοιμώμενο Έρωτα» διά χειρός Νικόλαου Τσαδιώτη, κατευθύνεται σ’ ένα κουκλίστικο νεοκλασικό. «Τραπεζάκι για δύο, με θέα πλατεία, μόλις πέσει ο ήλιος, παιδιά!». Το σκηνικό μέσα έχει τ’ άπαντα. Γραφομηχανές, ζυγαριές, συλλεκτικά μπουκάλια, παλιές εκδόσεις… Η ματιά μου σταματά στον αγαπημένο μου Όλιβερ Τουίστ. «Εδώ θα φάμε, όταν τελειώσουμε τη βόλτα μας. Μπιφτεκάκια, κολοκυθόπιτα, οσπριάδα… “αλά κουτουρού”». Την πειράζω ότι έχει βαλθεί να μου αλατοπιπερώσει κουλτούρα και διανόηση, επειδή ξέρει ότι αγαπάω το καλό φαγητό. Γελάει… «Θα σου δείξω όλα τα ένοχα μυστικά της πόλης». Καθ’ οδόν μου συστήνει τη Σούζη, που φτιάχνει τα πιο θεσπέσια cheesecakes του κόσμου, υπό το αντουανετικό Let Τhem Εat Cake, ενώ στην όμορφη αυλή της μαζεύονται παρέες για επιτραπέζια, αλλά και για ν’ απολαύσουν τζαζ και έντεχνες live βραδιές.

Με οδηγεί προς τον Λαβύρινθο, το wine bar που κατά καιρούς φιλοξενεί εκθέσεις, το Latest Thing με τις ξεχωριστές του προτάσεις για κάθε είδους event και λίγο πριν φτάσουμε στο δίπατο της γκαλερί «Blue Iris», κάνει αναστροφή: «Παράκαμψη, για να σου δείξω το ‘’μυστικό’’ μονοπάτι προς τη Δημοτική Πινακοθήκη». Κατηφορίζουμε τα γραφικά σκαλάκια μπροστά απ’ το ξενοδοχείο Αξιοθέα και βρισκόμαστε στο Άλσος Ήβης Μαλιώτου. Εκεί είναι και η αιωνόβια «ελιά της ειρήνης», τον κορμό της οποίας έχουν καλύψει με πλεκτό, φτιαγμένο με βελονάκι, γυναίκες της peace2peace, ως πράξη συμβολισμού. Υπέροχη βόλτα με φόντο τα περίτεχνα νεοκλασικά. Και ξανά πίσω προς το κέντρο, στην πολύβουη Πλατεία Κένεντι, που φιλοξενεί τα in μπαράκια της πόλης: Boulevard, Νoir και Plato. Ακριβώς πάνω απ’ το Plato είναι η πιο όμορφη βεράντα της πόλης, η Αγορά, με ευφάνταστα μεζεδάκια: «Αξίζει να δοκιμάσεις τις vegetarian επιλογές! Ρεβίθια… παντζαροσαλάτα!». Η Μαρκέλλα έχει αντιληφθεί τη μανία μου να συλλέγω insider’s tips…

Τριγύρω είναι το παλιό σινεμά «Αττικόν», που συγκοινωνεί με την Παλιά Ηλεκτρική –χώροι πολιτιστικών εκδηλώσεων– και το «Μαρκίδειο Θέατρο». Κτίρια που φρεσκαρίστηκαν με την ανάδειξη της Πάφου ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2017. Κάνουμε βόλτα και στο μεταμορφωμένο «Χάνι του Ιμπραήμ», που φιλοδοξεί να γίνει «ανοικτό εργοστάσιο πολιτισμού», περιεργαζόμαστε τα διάφορα μαγαζάκια και παίρνουμε τον πεζόδρομο για τη Χόβολη, το χαριτωμένο καφενεδάκι με κάδρο τους «Κρεμαστούς κήπους» της Πάφου. «Όταν περπατάς, να κοιτάς ψηλά!», την ακούω να λέει. Τι είναι αυτό τώρα, το motto της μέρας; Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση και το βλέμμα μου πέφτει σ’ ένα απίθανο γκράφιτι. Σε όλη τη διαδρομή ξεπετάγονται τεράστια, πολύχρωμα –στους τοίχους, στις ταράτσες– στολίζοντας με μικρές ιστορίες την πόλη. «Εδώ σταματάμε», λέει η «ξεναγός» μου, μπροστά στην επιγραφή «The place». Ένα concept store με παραδοσιακά είδη, κεραμικά, χειροποίητα σαπουνάκια, λουκούμια, κρασιά, στάμνες… «Οι ξένοι το αγαπούν ιδιαίτερα. Γίνονται και διάφορα εργαστήρια, όπου μπορείς να συναντήσεις τον καλλιτέχνη, να παρακολουθήσεις μαθήματα κεραμικής. Να δεις παράσταση Καραγκιόζη και να μάθεις πώς φτιάχνονται οι φιγούρες του θεάτρου σκιών».

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας, η Μαρκέλλα μου δείχνει το Delοubak Εspresso Cuisine, για απογεύματα με άρωμα καφέ, καλή παρέα και σαξόφωνο, και απέναντι την cozy σοκολατερί Chocology. «Εδώ σταματάμε! Σε παρακαλώ, σημείωσε να με κλειδώσουν μέσα όλο το βράδυ, για να επιδοθώ στην ακολασία της σοκολάτας» εκλιπαρώ, έχοντας κατά νου τον «αμαρτωλό» δήμαρχο από την ταινία «Chocolat».

Πιο κάτω, δίπλα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, μου δείχνει τον ψαγμένο Anana 8Bit Coffee, με vintage τροπικό σκηνικό, που σερβίρει ροζ λεμονάδα και διοργανώνει ενδιαφέρουσες βραδιές, με live μουσικές διαδρομές, θεματικά πάρτι και ευρηματικούς διαγωνισμούς τύπου «Brandy Sour vs Zivana». «Βγαίνεις απ’ την ποιητική βραδιά και χτυπάς δυο-τρία ποτάκια δίπλα, να έρθεις στα ίσα σου» με κάνει και γελώ... Κάπου εδώ τον κλείσαμε τον κύκλο μας. Μου υπόσχεται ότι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, θα με ταξιδέψει στο πιο ήρεμο, χαλαρωτικό και όμορφο σκηνικό. Στο χωριό της, στην Τάλα!