οδικο Ταξιδι - Μια μοναδικη εξερευνηση του νησιου

Cyprus unlocked
«Υπάρχει προορισµός, αλλά όχι δρόµος. Αυτό που αποκαλούµε δρόµο είναι δισταγµός», έλεγε πολύ εύστοχα ο Φραντς Κάφκα. Ακολουθώντας τα λόγια του, επιλέξαµε να πάµε από τη Λάρνακα στη Λευκωσία όχι από το γρήγορο δρόµο, αλλά µέσω µιας διαδροµής που µας χάρισε µοναδικές συγκινήσεις και αξέχαστες εικόνες. Ακολουθήστε µας!

Φωτογραφίες: Nικόλας Μαστορας
 

Μόλις προσγειωθήκαμε στο Διεθνή Αερολιμένα Λάρνακας, το υπερσύγχρονο αεροδρόμιο που φιλοξενεί κάθε χρόνο πάνω από πέντε εκατομμύρια επιβάτες. Η πρώτη αίσθηση είναι εκείνη ενός καλωσορίσματος που κλείνει μέσα του πλατιά χαμόγελα, κάτι σαν προάγγελος της φιλοξενίας των κατοίκων ενός νησιού που έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις των ταξιδιωτών ως ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς. 

Εκεί μας περιμένει η φίλη μας Έβελυν Καζαντζόγλου, παρουσιάστρια, ραδιοφωνική παραγωγός και blogger, η οποία μας προτείνει να μην πάρουμε το γρήγορο δρόμο για τη Λευκωσία, αλλά να την ακολουθήσουμε σ’ ένα road trip, γεμάτο από εικόνες και στιγμές που θα μας μείνουν αξέχαστες. Δεχόμαστε την ίδια κιόλας στιγμή και επιβιβαζόμαστε στα ολοκαίνουρια Volvo XC40 και Hyundai Kona. Οι διακοπές μας στο νησί της Αφροδίτης μόλις ξεκινούν με ασφάλεια, άνεση, ταχύτητα και τη χαρά τού να έχεις τα πάντα – εκτός από πρόγραμμα. 

Πρώτος σταθμός μας η Αλυκή Λάρνακας, ένας μοναδικός υγροβιότοπος που αποτελείται από ένα δίκτυο τεσσάρων αλμυρών λιμνών και παρουσιάζει διεθνές ενδιαφέρον λόγω της μεγάλης οικολογικής του αξίας. Όπως μας λέει η Έβελυν, κάθε χρόνο, γύρω στα τέλη Οκτώβρη, αρχίζει η εισροή νερού από τη θάλασσα προς τις λεκάνες, ενώ ταυτόχρονα καταφθάνουν και οι πρώτοι... ροζ επισκέπτες: 6.000 πανέμορφα φλαμίνγκο που μεταμορφώνουν την Αλυκή σ’ ένα μοναδικό θέαμα. Το βλέμμα μας στρέφεται τώρα στη δυτική όχθη της λίμνης, εκεί όπου στέκει το πιο ιερό Τέμενος των μουσουλμάνων της Κύπρου, το Τέμενος «Χαλά Σουλτάν Τεκκέ», το οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, αποτελεί τον τάφο της Ουμ Χαράμ, μίας από τους πρώτους πιστούς του Μωάμεθ. Στη λίμνη αυτή θέλεις να μείνεις για ώρα. Να τρίβεις τα χέρια σου με το καθαρό της αλάτι, να αντασιώνεσαι το απόλυτο ροζ της, να παίρνεις δύναμη από τη γαλήνη της. Η Έβελυν κορνάρει. Θέλει όλα να τα δούμε, όλα να τα προλάβουμε, κι εμείς επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο για τον επόμενο σταθμό. 

«Λεύκαρα» γράφει η πινακίδα λίγο έξω από το χωριό, που ισοδυναμεί με την επόμενη στάση μας, ένα χωριό που αντικρίζεις μόνο στα όνειρα και στα παραμύθια. Εδώ, χανόμαστε στην ομορφιά και την παράδοση. Κάνουμε περιπάτους στα στενά δρομάκια, χαζεύουμε τα πολύχρωμα σπιτάκια λαϊκής αρχιτεκτονικής, μαγευόμαστε από τις γιαγιάδες που υφαίνουν σε σκαλοπάτια και αυλές λευκαρίτικα κεντήματα, αγοράζουμε μικρά αριστουργήματα αργυροχοΐας. Η Έβελυν μάς προτείνει μία επίσκεψη στο τοπικό Εθνολογικό Μουσείο Παραδοσιακής Κεντητικής και Αργυροχοΐας, καθώς και στο Κέντρο Χειροτεχνίας Λευκάρων, κι εμείς ευχαριστούμε την τύχη μας που βρισκόμαστε εδώ! Λίγο πριν αναχωρήσουμε, οι ντόπιοι μας γλυκαίνουν κερνώντας μας λουκούμια από μία μικρή βιοτεχνία λουκουμιών και παίρνουμε όρκο ότι σ’ αυτό το χωριό θα επιστρέψουμε ξανά και ξανά! 

  

«Και τώρα, πάμε στην Τόχνη, σε ένα από τα παλαιότερα χωριά του νησιού!», μας λέει η Έβελυν και μόλις φτάνουμε αντιλαμβανόμαστε πόσο καλά κάναμε που την ακολουθήσαμε σ’ αυτό το road trip. Εδώ, γνωρίζουμε τον ποταμό Τέτιο, ο οποίος χωρίζει τον οικισμό σε ανατολικό και δυτικό, και μαθαίνουμε ότι όλα τα σπίτια του χωριού έχουν χτιστεί από «τόχνη», μία πέτρα που εξορύσσεται στην περιοχή. Επισκεπτόμαστε ένα μικρό Βυζαντινό Μουσείο, μία λατινική εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, καθώς και τον ορθόδοξο Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο οποίος λέγεται ότι ιδρύθηκε από την ίδια την Αγία Ελένη κατά την επιστροφή της από τους Αγίους Τόπους, απ’ όπου έφερε μαζί της ένα κομμάτι του Τιμίου Σταυρού. Κι εδώ, υποσχόμαστε ότι θα επιστρέψουμε ξανά μ’ ένα ποδήλατο, καθώς, όπως λένε οι ντόπιοι, «Ο τόπος μας είναι το ιδανικό μέρος για ποδηλασία!».

Επόμενη στάση, η Ακτή Αγίου Γεωργίου του Αλαμάνου, ένα συγκλονιστικό τοπίο με λευκά βράχια, σαν κιμωλία, που αποτελούν άλλωστε και τον κυριότερο λόγο για να επισκεφθεί κάποιος την περιοχή. Καθόμαστε επάνω στα σμιλεμένα από τη θάλασσα βράχια, που μοιάζουν με μεγάλες, λευκές πλατφόρμες πάνω στο νερό, και σκεφτόμαστε ότι αυτό το σημείο είναι ένα από τα καλύτερα του νησιού τόσο για ηλιοθεραπεία όσο και για εξερεύνηση ή και βουτιές στα καταγάλανα νερά. Πριν φύγουμε από εδώ, βγάζουμε φωτογραφίες. Όχι μία. Πολλές. Φωτογραφίες που δεν χορταίνουμε να χαζεύουμε, καθώς η εικόνα μας φαντάζει ίσως για πρώτη φορά τόσο ελεύθερη και καθαρή ανάμεσα στο απόλυτο μπλε και το εκτυφλωτικό λευκό...


 
Αμέτρητα φωτογραφικά ενσταντανέ συνοδεύουν και την επόμενη στάση μας, που ακούει στο όνομα «Πέτρα του Ρωμιού», την πιο ξακουστή πέτρα στον κόσμο, με την ύπαρξή της να συνοδεύεται από δύο μύθους. Ο πρώτος τη θέλει να αποτελεί το σημείο εκείνο απ’ όπου αναδύθηκε η θεά του έρωτα και της ομορφιάς, η Κύπριδα Αφροδίτη, σκορπίζοντας στη θάλασσα της Πάφου τα φίλτρα του έρωτα και τα νάματα της ομορφιάς. Ακόμη και σήμερα, πιστεύεται ότι όποια κοπέλα λουστεί στα νερά αυτά, γίνεται πιο όμορφη και σύντομα ο έρωτας την κυριαρχεί! Ο δεύτερος μύθος σχετίζεται με τον Διγενή Ακρίτα, τον θρυλικό Βυζαντινό ήρωα, ο οποίος κράτησε τους Σαρακηνούς Άραβες που ετοιμάζονταν για λεηλασία στον κόλπο με την απίστευτη δύναμή του (7ος-10ος αιώνας μ.Χ.). Λέγεται ότι με το ένα χέρι πιάστηκε από την οροσειρά της Κερύνειας, σχηματίζοντας με αυτόν τον τρόπο τον «Πενταδάκτυλο», τις πέντε βουνοκορφές, ενώ με το άλλο χέρι σήκωσε έναν τεράστιο βράχο και τον πέταξε στη θάλασσα εναντίον των Σαρακηνών που προσπαθούσαν να δέσουν.

«Και τώρα, πάμε στο κρυμμένο διαμάντι της Λεμεσού, το χωριό Βουνί», λέει η Έβελυν και κάπως έτσι βγαίνουμε από τη σφαίρα των μύθων και μπαίνουμε ξανά σε εκείνη της πραγματικότητας. Προς μεγάλη μας έκπληξη, η τελευταία μοιάζει πράγματι με διαμάντι! Όπως μας συμβουλεύει η Έβελυν, αφήνουμε τα αυτοκίνητα στην είσοδο του χωριού και μπαίνουμε στο χωριό περπατώντας. Ξάφνου, μας κατακλύζει η αίσθηση ότι αποτελούμε κομμάτια μιας άλλης εποχής: λιθόστρωτα δρομάκια, παραδοσιακά σπίτια με ξύλινες πόρτες, μεγάλα παράθυρα, στενά μπαλκόνια και εσωτερικές αυλές, ατέλειωτες καμάρες, ξωκλήσια, μια μεγάλη πλατεία και τρεις βρύσες, απ’ όπου αναβλύζει γάργαρο νερό, συνθέτουν την εικόνα ενός χωριού που παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου. Επισκεπτόμαστε το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και το Οινολογικό Μουσείο, δοκιμάζουμε καλό κρασί και μεζέδες στα κάρβουνα και αποφασίζουμε να παρατείνουνε λίγο τη διαμονή μας κλείνοντας ένα δωμάτιο στο κουκλίστικο Ipio Vouni Suites.

Σειρά έχει τώρα το χωριό Πελένδρι, ένα πανέμορφο χωριό περιτριγυρισμένο από λόφους με στενές βαθιές κοιλάδες και απότομες πλαγιές. Εκεί, θαυμάζουμε τα μοναδικά σπίτια με τα ξύλινα ανώφλια, αγοράζουμε ψωμί, λουκάνικο και χοιρομέρι –όλα φτιαγμένα με παραδοσιακό τρόπο– και επισκεπτόμαστε την Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, η οποία ανήκει στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO μαζί με άλλες εννιά εκκλησίες-μνημεία.

Ακόμη μία εκκλησία που περιλαμβάνεται στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCΟ, μας περιμένει να την ανακαλύψουμε στον επόμενο σταθμό μας, που δεν είναι άλλος από τη Μονή της Παναγίας του Άρακα, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Λαγουδερά. Η μοναδική αυτή εκκλησία είναι καλυμμένη με ξύλινη αμφικλινή στέγη, στρωμένη με επίπεδα αγκιστρωτά κεραμίδια, ενώ το εσωτερικό της είναι διακοσμημένο με εξαιρετικής τέχνης τοιχογραφίες.

Η εκδρομή μας συνεχίζεται τώρα στο φράγμα Ξυλιάτου, που βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού 'Ελια, την οποία το Τμήμα Δασών μετέτρεψε σε έναν ολοκληρωμένο εκδρομικό χώρο με τραπέζια για πικνίκ, στεγασμένες και ανοιχτές ψησταριές, βρύσες με κρυστάλλινο νερό, παιδική χαρά με κούνιες, πολύζυγο και τραμπάλα και χώρους υγιεινής ευρωπαϊκού τύπου.  Τα πεύκα και η άγρια βλάστηση τω βουνών που "αγκαλιάζουν" το φράγμα καθρεφτίζονται στα νερά της λίμνης, δημιουργώντας μια εικόνα σαν ζωγραφιά, ενώ ένας τεχνητός καταρράκτης χαρίζει στους επισκέπτες ένα μαγευτικό θέαμα οποιαδήποτε στιγμή και εποχή του χρόνου! Ναι, ακόμη και το καλοκαίρι! 

Τελευταίος μας σταθμός το χωριό Άγιος Ιωάννης Μαλούντας, το οποίο βρίσκεται 18 μόλις χιλιόμετρα έξω από τη Λευκωσία.  Εκεί, ανεβαίνουμε στο λόφο Κόρακα, που βρίσκεται στα βορειοανατολικά του χωριού, και μαγευόμαστε από τη μοναδική θέα.  Κοιτάζοντας δυτικά, αντικρίζουμε τις καταπράσινες πλαγιές του Τροόδους, προς τα βόρεια τον κατεχόμενο Πενταδάχτυλο, προς τα ανατολικά την πρωτεύουσα, ενώ προς τα νότια μία σύνθεση από μικρά ρυάκια, βαθιές χαράδρες, παράξενα κοιλώματα και κωνικούς λόφους.  Η ματιά μας είναι πλέον γεμάτη και η ψυχή μας ευγνώμων για όσα μας χάρισε η πανέμορφη Κύπρος σε μία μόλις ημέρα!

  

Σχόλια
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.
Προσθήκη σχολίου

* Υποδεικνύει ένα απαιτούμενο πεδίο

Αποδεκτές μορφές: mp4,mov,png,jpg,gif

Συμφωνώ με την αποθήκευση και επεξεργασία των δεδομένων που παρέχονται στο παρόν έντυπο σύμφωνα με τις οδηγίες που ορίζονται στην Πολιτική Απορρήτου της παρούσας ιστοσελίδας.

Επιβεβαιώστε την συγκατάθεση σας