η Λαρνακα στην καρδια μου

Kείμενο: Σώτια Ζένιου
Φωτογραφίες: Ρώμος Κοτσώνης
 

Tην Αθηνά τη γνωρίζω χρόνια τώρα. Μοιάζει λες και έχει δραπετεύσει από πίνακα του Μποτιτσέλι. Στα γαλαζοπράσινα μάτια της κλείνει όλη τη Μεσόγειο, ενώ διαθέτει το χάρισμα να κοιτάζει πίσω απ’ τα πράγματα. Της αρέσει να «σκαλίζει» και ν’ ανακαλύπτει μικρούς θησαυρούς. Αυτό δε, που την κάνει να ξεχωρίζει, είναι το καλό της γούστο. Αν, λοιπόν, επέλεγα να εμπιστευτώ κάποιον για να μου ψιθυρίσει τα μυστικά της πόλης, σίγουρα θα ήταν η Αθηνά. Δίνουμε ραντεβού στο κουκλίστικο κατάστημά της, το Coffret Vintage Shop, στην οδό Ερμού 31. Τη βρίσκω να κάνει πρόβα με μία κοπέλα ένα νεραϊδένιο, διάφανο φόρεμα. Ενώ περιεργάζομαι τον υπέροχο χώρο της –φαναράκια, πετσετάκια, καπελιέρες, τη Μις Γκαρνταρόμπα (από την «Πεντάμορφη και το Τέρας»), ένα φλοράλ ντιβάνι τύπου ψυχαναλυτή– σκέφτομαι πως η βόλτα μας στην πόλη θα μοιάζει με παραμύθι. Λίγα λεπτά αργότερα, παίρνει το βελούδινο καπέλο της, γυρίζει το κλειδί στην πόρτα και με μεγάλα βήματα, με προσκαλεί να την ακολουθήσω για να μου δείξει τη δική της Λάρνακα…

Q City Centre

Είναι εκείνη, η πιο όμορφη ώρα της ημέρας, που ο ήλιος χαμηλώνει. Και ο ουρανός γίνεται κόκκινος, υπέροχο φόντο για φθινοπωρινή βόλτα. «Αυτές τις στιγμές της πόλης τις λατρεύω», μου ομολογεί. Τα παλιά σκαλιστά μπαλκόνια στην εμπορική Ερμού θαρρείς πως κρέμονται απ’ τα νεοκλασικά πετρόχτιστα – άλλα ετοιμόρροπα κι άλλα φρεσκοσυντηρημένα.

Η Αθηνά έχει σπουδάσει σκηνογραφία και ιστορία θεατρικού κοστουμιού στην Περούτζια και μετά στο Λονδίνο. Καθώς προχωράμε, τη χαιρετούν όλοι. «Είμαστε μια γειτονιά! Οι περισσότεροι καταστηματάρχες με θυμούνται από τότε που ήμουν κοριτσάκι, στο ποδήλατο του μπαμπά. Τότε είχε βιβλιοπωλείο στη στοά Δημητρίου και κάναμε κάθε μέρα το δρομολόγιο απ’ το σπίτι στη δουλειά. Το βιβλιοπωλείο έκλεισε κάποια στιγμή, η στοά παρήκμασε και έγινε πέρασμα που ένωνε την οδό Ερμού με τον πίσω δρόμο. Τώρα έχει υποστεί λίφτινγκ, έχει μετονομαστεί σε Q City Centre και σφύζει από ζωή. Εκεί βρίσκεται και η αγαπημένη μου brasserie, τo Home. Θυμίζει vintage Παρίσι και είναι ό,τι πιο χαριτωμένο για brunch τα πρωινά της Κυριακής, με τις πιο πεντανόστιμες βάφλες της πόλης. Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται η μικρή Pizzeria 485° με αυθεντικές ναπολιτάνικες πίτσες στον ξυλόφουρνο και το tapas bar Vinaria με τη ζεστή διακόσμηση, για απογευματινό απεριτίφ και πειραγμένα μεζεδάκια. Λατρεύω ακόμη να χάνομαι στα ράφια του Aroma Dead Sea και του Natural Organic δοκιμάζοντας κρέμες και αλοιφές». Καθώς περπατάμε, μου λέει για τις παιδικές της αναμνήσεις στα σοκάκια της πόλης. Τη ρωτώ ποιο είναι το σάουντρακ αυτής της διαδρομής και μου απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη «Το Amelie, φυσικά!».

Στην καρδιά της πόλης

«Την καρδιά της Λάρνακας την περπατάς το πολύ σε μία ώρα!». Κάνουμε δεξιά και χωνόμαστε στη στοά Κίζη. Στάση στην παλιομοδίτικη παγωταρία Αλχημειών Γλυκόπολις –που μοιάζει να ξεπήδησε από τη δεκαετία του ’50– για δύο μπάλες μαστίχα, τριαντάφυλλο. «Πιο πολύ μ’ αρέσει το παγωτό το χειμώνα». Κοντοστεκόμαστε έξω από το καλόγουστο bar Barrel House. «Εδώ καταλαβαίνεις ότι υπάρχει επιστήμη πίσω από την μπάρα. Μιλάμε για ένα σωρό εκρήξεις γεύσεων, στο ποτήρι σου, με πέταλα λεβάντας, goji berries, blueberries… και τέλεια παρουσίαση», μου λέει. Το Βάλτου Ρίγανη με πληροφορεί πως ήταν παλιά σινεμά. «Η έξοδός μου ως έφηβη. Εδώ είδα για πρώτη φορά τον Σταύρο, το σύζυγό μου, κεραυνοβόλος έρωτας...». Βγαίνοντας απ’ τη στοά, κάνουμε αριστερά στην οδό Καλογερά 71, για να κρυφοκοιτάξουμε μέσα από τη βιτρίνα μιας

πράσινης ξύλινης πόρτας. Ένας παραμυθένιος κόσμος ξετυλίγεται μπροστά μας με χάρτινες πεταλούδες, λουλούδια, έργα τέχνης... Νιώθω ότι αν γυρίσω το πόμολο θα μπω στη Nάρνια. Είναι το στούντιο της Μαρίας Αριστείδου, της crafter που έγινε γνωστή φτιάχνοντας πορτρέτα με τον καφέ. Καθ’ οδόν βρίσκουμε και το Ιατρικό Μουσείο Κυριαζή, ένα πανέμορφο νεοκλασικό αρχοντικό από το 1927. «Ο εμπνευστής του είναι απ’ τους παλιούς γνωστούς γιατρούς της Λάρνακας και η κύρια συλλογή του μουσείου με χειρουργικά εργαλεία, ιατρικά έπιπλα, επιστημονικό εξοπλισμό, καλύπτει το 19ο και τον 20ό αιώνα». Στο ίδιο αρτιστίκ δρομάκι βρίσκεται και το λιλιπούτειο βασίλειο της Andrea, όπου μπορείς να παραγγείλεις τις δικές σου προσωπικές κάρτες ή ό,τι άλλο θες, με τα αναγνωρίσιμα illustrations της.

Γευση απο Βollywood

Προχωράμε και μπαίνουμε σε μια μικρή πανέμορφη πλατεία, σκεπασμένη με ψηλά δέντρα, για να μου αποκαλύψει το Yummy India, ένα τελείως Bollywood σκηνικό, γεμάτο φωτάκια, ζωηρά χρώματα και τεράστιες τέντες. «Αυτό είναι ένα κρυμμένο διαμαντάκι στην πόλη, για όσους ξέρουν από καλό ινδικό φαγητό. Ολόφρεσκα πιάτα, εξωτικές γεύσεις... Λατρεμένο!». Καθώς συνεχίζουμε τη βόλτα μας, κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο Γλυκολέμονο. «Τόσο γλυκό και cozy για τις κρύες μέρες». Με φαντάζομαι ήδη σε μια γωνιά να απολαμβάνω ένα φλιτζάνι τσάι με σοκολατόπιτα ή πορτοκαλόπιτα ή μπουγάτσα! «Και βέβαια», προσθέτει εμφαντικά, «δεν γίνεται να φύγεις από τη Λάρνακα χωρίς να δοκιμάσεις τη θρυλική τυρόπιτα του Καπιτανή, που οι ντόπιοι τιμούν συστηματικά από το 1938». Στο δρόμο, μου δείχνει και το Solar Kitchen Bar. «Ό,τι πιο healthy στην πόλη. Με τέλεια βιολογικά, χορτοφαγικά, vegan πιάτα. Μπορείς να πας με το ταπεράκι σου και να σου το γεμίσουν!».

Συνεχίζοντας στη Ζήνωνος Κιτιέως, σ’ ένα άλλο υπέροχο αρχοντικό, συναντάμε το Ίδρυμα Φοίβου Σταυρίδη. «Εδώ θα δεις όλη την ιστορία της Λάρνακας να περνάει μπροστά σου, μέσα από μαυρόασπρα ενσταντανέ, τίτλους εφημερίδων, χειρόγραφα, ακόμη και τις ιδιόχειρες σημειώσεις με τις συνταγές της μαγείρισσας του ξενοδοχείου Sun Hall. Φωτογραφίες από τα μπαλ μασκέ και τους χορούς στα Τέσσερα Φανάρια, τις μνημειώδεις εξόδους της αφρόκρεμας, τα βαρκάκια που έβγαζαν στα ανοιχτά τον κόσμο στον Κατακλυσμό... Μιλάμε για μια άλλη πόλη που οι πιο νέοι δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε». Στρίβουμε αριστερά στη Στασίνου για να περιεργαστούμε τους μικρούς θησαυρούς του Collectors Inn, που είναι η αγαπημένη της αντικερί. «Τρελαίνομαι να χάνομαι εδώ μέσα και να σκαρφίζομαι ιστορίες. Από ποια δυναστεία ξέπεσε αυτό το κινέζικο βάζο; Ποιος χαιρόταν εκείνο το φίνο πορσελάνινο σερβίτσιο;».

Η μπλε πόρτα

Τώρα βρισκόμαστε στην οδό Στασίνου έξω από την πιο αναγνωρίσιμη μπλε πόρτα της πόλης. Ιδιοκτήτης του Art Café 1900 είναι ο πατέρας της Αθηνάς και σήμα κατατεθέν η άσπρη βουκαμβίλια στην είσοδο, που ξετυλίγεται από μια τεράστια ρίζα παραπέμποντας στη Φασολιά του Τζακ. Ανεβαίνουμε επάνω στο ονειρεμένο μπαλκονάκι, με το ένα και μοναδικό τραπέζι, που έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές σημείο διαμάχης ανάμεσα στους θαμώνες του μαγαζιού. Οι μυρωδιές από τις νοστιμιές που φτιάχνει η Μάρω μάς σπάνε τη μύτη. «Κολοκυθόσουπα για πρώτο και φρικασέ για δεύτερο!». Τα χρώματα του δειλινού που σβήνει κάνουν το σκηνικό μαγικό. Σ’ ευχαριστώ για την υπέροχη γεύση φθινοπώρου, Αθηνά.