Στη Λεµεσό έζησα τα πρώτα 23 χρόνια της ζωής µου. Αγαπώ την απεραντοσύνη της θάλασσας, µ’ αρέσει να ανακαλύπτω ξανά το αόρατο νήµα που µε συνδέει µαζί της, αλλά περισσότερο απολαµβάνω τη ζεστασιά των ανθρώπων της, γιατί είναι αλλιώτικοι. Κουβαλούν την αύρα της Μεσογείου. Τέτοια περίπτωση είναι και η Αγγελίνα. Τη θαυµάζω για τη θετική της σκέψη και την ξεχωρίζω για το ιδιαίτερο γούστο της. Έχει σπουδάσει ενδυµατολογία στη Φλωρεντία και είναι λειτουργός του Θεατρικού Μουσείου Κύπρου απ’ την πρώτη κιόλας µέρα της «γέννησής» του. Δίνουµε, λοιπόν, ραντεβού στο «µουσείο της», όπως το αποκαλεί.
Το πανέµορφο πετρόχτιστο στην οδό Πάνου Σολοµωνίδη κρύβει µέσα του έναν αλλόκοτο, µυστηριακό κόσµο, που σε εξωθεί να ταξιδέψεις. Ν’ ακολουθήσεις τα βήµατα του Οιδίποδα, ν’ αφουγκραστείς το θρήνο της Εκάβης, να συναντήσεις την «Τρελή του Σαγιό»… Να περιεργαστείς µάσκες, καπέλα και αυτούσια σκηνικά, να µελετήσεις αυθεντικά χειρόγραφα, παρτιτούρες, σκίτσα… Να διαλέξεις ένα κοστούµι απ’ το βεστιάριο και να υποδυθείς… τον Άµλετ! Ασύλληπτα µαγικό!
Βγαίνοντας προσπαθώ να συντονιστώ µε την πραγµατικότητα. Το ρολόι δείχνει περασµένες τρεις, η ατµόσφαιρα γλυκιά και φθινοπωρινή, ενώ στον αέρα αναδύεται το άρωµα της πόλης. Νοσταλγικό αλλά και µοντέρνο, ανακατεµένο µε την αλµύρα της θάλασσας και το δροσερό αεράκι, που σε κάνει να θες να ρίξεις ένα σάλι στους ώµους. Αυτήν την εποχή η Λεµεσός είναι πανέµορφη. «Οι περισσότεροι την έχουν ταυτίσει µε το καλοκαίρι. Κι όµως, τώρα είναι που µπορείς να την απολαύσεις, να την ερωτευτείς!», µου λέει η Αγγελίνα. Καθώς τριγυρνάµε στα γραφικά δροµάκια γύρω απ’ το µουσείο, µε τα υπέροχα διατηρητέα, τις εσωτερικές αυλές, τα πολύχρωµα γκράφιτι και τα hip στέκια, µου συστήνει το αξιαγάπητο Dear All: «Εδώ παίρνω τα ‘’εφόδια’’ της µέρας, καπουτσίνο µε brownies ή bagels µε καπνιστό σολοµό».
Αφήνοντας πίσω µας το µικρό, αµερικανικού τύπου café, βρισκόµαστε µπροστά απ’ το ανακαινισµένο κτίριο της Δηµοτικής Βιβλιοθήκης, µε τα σκαλιστά µπαλκόνια και τις στολισµένες µετόπες, όπου έζησε µέρος της µυθικής ζωής της η Ζήνα Κάνθερ – ή αλλιώς Πριγκίπισσα Ντε Τύρας. Λίγο πιο κάτω, έξω απ’ το πορτοκαλί σπιτάκι, µε τα γιασεµιά και τις βουκαµβίλιες, η επιγραφή λέει «Εργαστήρι Κεραµικής Μιχαέλας». «Εδώ εκτονώνω τις καλλιτεχνικές µου ανησυχίες», µου εκµυστηρεύεται. Χρωµατιστοί τοίχοι, εντυπωσιακά γλυπτά και µια µικρούλα εσωτερική αυλή… «όπου πίνουµε τις λεµονάδες µας στο διάλειµµα του µαθήµατος». Ο χώρος λειτουργεί και ως κατάστηµα.
Διασχίζοντας την Πλατεία Ηρώων, η οποία έχει αποποιηθεί το πάλαι ποτέ «ένδοξο» παρελθόν της µε τα κόκκινα φωτάκια κι έχει µεταµορφωθεί σε hot spot, συναντάµε τον Τεµπέλη, ο οποίος έχει για κολλητό ένα τετράποδο, φτιάχνει ατµόσφαιρα µε ξυλόσοµπα, σερβίρει smoothies µε µούρα δικής του παραγωγής και platters µε χαλούµι, κουλούρι, λούντζα και όλα τα συναφή. Στο ουζερί Στα Ούζα Mας, παρακάτω, έχουν καταχωρηθεί αξέχαστες ρεµπέτικες κατανύξεις, µε το κοινό να υποκλίνεται βαθιά στη θεϊκή του πορτοκαλόπιτα. Περνώντας έξω απ’ το Μαντάµ ανταλλάζουµε µατιές όλο νόηµα, εκεί καταλήγουµε, ύστερα από κάθε παράσταση στο θέατρο Ριάλτο, κλείνοντας πανηγυρικά τη βραδιά µε signature cocktails.
Δροµάκι µε δροµάκι, βγαίνουµε στην Πλατεία του Παντοπωλείου και κοντοστεκόµαστε µπροστά στο πιο κουκλίστικο café του κόσµου, το Angel’s Cup. Η εσάνς βανίλιας και ο µυρωδάτος καφές µάς «σέρνουν» απ’ τη µύτη. «Θα µπορούσα να ξηµεροβραδιάζοµαι εδώ», µου λέει η Αγγελίνα. Τραπεζάκια µετρηµένα στα δάχτυλα, καδράκια που συνοψίζουν σε µερικές αράδες το νόηµα της ζωής, cozy µαξιλαράκια, γλυκός φωτισµός… Αντιστεκόµαστε, ωστόσο, σθεναρά στο σπιτικό τσίζκεϊκ λεµονιού, µε την προοπτική ότι θα καταλήξουµε κάπου τριγύρω για απογευµατινό δείπνο. Ακριβώς απέναντι, ξεχωρίζει το Classic Burger Joint µε τις κίτρινες τζαµαρίες και τα ζουµερά του µπέργκερ. «Είναι και το Living Room στην πάροδο», µου επισηµαίνει η Αγγελίνα, «µε ελληνικό αέρα… Φασολάδα, µπιφτεκάκι, πατατούλες ριγανάτες… Πουγκιά µε κατσικίσιο τυρί, ανθότυρο, πιπεριά!». Αυτό θα είναι το επιστέγασµα της βόλτας µας!
Έχει ήδη σκοτεινιάσει και η πόλη ετοιµάζεται να υποδεχτεί τους πρώτους θαµώνες που σχολούν. «Λατρεύω αυτό το σκηνικό. Θα µπορούσα να περιπλανιέµαι µε τις ώρες», µου εξοµολογείται. Βολτάροντας στη Σαριπόλου, κολλάµε τη µύτη στην τζαµαρία του Chaplins µε τον ρουστίκ διάκοσµο, όπου ο χειµώνας αποκτά άλλη διάσταση µε ροκ µουσική, µπιζελόσουπα και επώνυµα κρασιά.
Στην Αγίου Ανδρέου, το «παζάρι» των παιδικών µας χρόνων, περιεργαζόµαστε τον «εσωτερικό κόσµο» του Character Studio µε τα χειροποίητα κοσµήµατα και τα ευφάνταστα διακοσµητικά, τιµάµε δεόντως τον Fabio, τον Ιταλό που φτιάχνει το καλύτερο παγωτό της πόλης, υποβάλλουµε τα σέβη µας στον Δράκο του Καφέ, που είναι η χαρά των επιτραπέζιων, και σκάµε στα γέλια µπροστά στο Duck Store, χαζεύοντας τη Μέριλιν, τον Έλτον Τζον και τη Μητέρα Τερέζα… µεταµορφωµένους σε πάπιες. Η Αγγελίνα µε τραβάει απ’ το µπράτσο και χωνόµαστε στο σοκάκι της Ζικ-Ζακ, που θυµίζει Χριστούγεννα! Κίτρινα λαµπάκια, πρασινάδες, χαλαρός κόσµος ν’ απολαµβάνει ζεστές σοκολάτες και κρασιά, στο Χουζούρι και στο Guest, µε φόντο τις σκιές απ’ τα κτίρια τριγύρω. Τη βάζω να µου υποσχεθεί ότι µετά θα καθίσουµε εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι θέλω να χαρώ την παρέα της όσο γίνεται περισσότερο. Μου έχει µάθει µοναδικά πράγµατα! Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά στα Πιατάκια, όταν δοκίµασα τη θεϊκή Πάβλοβα του Ηροδότου… Έκανε «πιρουέτες» στον ουρανίσκο µου! Ή κάποια βράδια που µοιραζόµασταν γυναικείους προβληµατισµούς, παρέα µ’ ένα δισκάκι γεµιστούς λουκουµάδες του Γλυκοπωλείου. Μαζί της έµαθα ν’ ανακαλύπτω και την αισιόδοξη οπτική των πραγµάτων! «Η ζωή είναι τόσο µικρή και γλυκιά. Μην τη χαλάς! Δεν αξίζει να στρεσάρεσαι γι’ αυτά που δεν έχεις. Απόλαυσε όσα έχεις». Ακούγεται χιλιοειπωµένο κι όµως, όταν το λέει µε τον υποβλητικό χαµηλόφωνο τόνο της, την πιστεύω!
