Λεμεσος: Μια διαδρομη γεματη γευσεις
Κείμενο: Ανδρέας Κατσιής / Αντώνης Αντωνίου
Κάθοµαι στα σκαλιά της πεζογέφυρας µπροστά στη θάλασσα του ΓΣΟ και τους παρατηρώ. Κάποιοι τρέχουν, άλλοι πάνε χαλαρά τη βόλτα τους και πολλοί ετοιµάζονται να µπουν στη θάλασσα. Είναι µόλις 7 το πρωί και ήδη η παραλία είναι γεµάτη µε κόσµο που κατέβηκε να πάρει µια ανάσα, λίγο πριν ξεκινήσει την ηµέρα του.
Ο φίλος µου ο Σωτήρης είναι καθοδόν. Του είχα υποσχεθεί αυτή τη µεγάλη βόλτα στην πόλη, από τότε που µετακόµισε µόνιµα στη Λεµεσό από το Μόναχο. Συναντιόµαστε έξω από το Galette Artisan Bakery, τον αγαπηµένο µου φούρνο στην περιοχή. Γεµιστά, φρεσκοψηµένα κρουασάν και κουλούρι. Σε έναν ιδανικό κόσµο, η διατροφή µου θα µπορούσε να αποτελείται αποκλειστικά από αυτά τα αρτοσκευάσµατα. Διασχίζουµε τον παραλιακό δρόµο και ανεβαίνουµε την Ανεξαρτησίας. Κάνουµε στάση για καφέ στο Uluwatu Specialty Coffee. Ο Ανδρέας ήταν από τους πρώτους στην πόλη που ρίσκαρε να ανοίξει µαγαζί που σερβίρει specialty coffee και λονδρέζικη αισθητική. Εφτά και πλέον χρόνια µετά, αποτελεί σηµείο αναφοράς για την περιοχή, εξακολουθώντας να διατηρεί την ίδια ποιότητα.
Περπατώντας στην Ανεξαρτησίας, θυµάµαι τις ανέµελες εποχές, που ως έφηβοι κατεβαίναµε στην περιοχή τις Τσικνοπέµπτες µε τα «πολεµοφόδιά» µας και στήναµε ένα µεγάλο υπαίθριο αποκριάτικο πάρτι. Ή στις εθνικές επετείους, που µετά τις παρελάσεις µαζευόµασταν όλοι στο περίφηµο τότε Bolse-Vita για φρέσκο χυµό και ζεστά σάντουιτς µε λούντζα και χαλλούµι. Στα φώτα του Πενταδρόµου κάνουµε δεξιά για να βγούµε στη Γλάδστωνος. Μπαίνουµε στο Agno Zero Waste Grocery, για να πάρουµε µερικούς ξηρούς καρπούς και οργανικά αυγά. Εδώ, τίποτα δεν πάει χαµένο και τίποτα δεν πετιέται. Σε περιόδους που όλοι σπαταλάµε και πετάµε πολύ και πολλά, ο Δηµήτρης και η Κριστίνα αποφάσισαν να φτιάξουν ένα κατάστηµα που δεν παράγει καθόλου σκουπίδια και κυρίως δεν επιβαρύνει το περιβάλλον µε κανέναν τρόπο. Λίγο πιο κάτω –στην απέναντι πλευρά του δρόµου– το αγαπηµένο µου The Shopkeeper & Co. Ό,τι πρέπει για ένα δεύτερο (πολύ) καλό specialty καφέ, παρέα µε µερικές εξαιρετικές εκδόσεις coffee table books. Για brunch η επιλογή είναι κάπως µονόδροµος, µε το The Cookhouse να αποτελεί σταθερή αξία. Πόσο συχνά, άλλωστε, θα βρεις τραπέζι άδειο, χωρίς να περιµένεις για ώρα στην ουρά; Τα pancakes µε mascarpone και blackberries παίζουν σταθερά στο τραπέζι, όπως και η quiche lorraine. Το µαγαζί έχει ήδη γεµίσει για lunch κι εµείς φεύγουµε από τη Μεσολογγίου για να βγούµε στην Πλατεία Ηρώων. Το µάτι µου πέφτει στο ζαχαροπλαστείο Petit Paris. Εξήντα χρόνια ιστορίας και µία από τις καλύτερες πάστες σοκολάτας που θα δοκιµάσετε στη Λεµεσό. Με το ζόρι κρατιέµαι να µην υποκύψω στον πειρασµό.
Σκέφτοµαι πως θα πρέπει οπωσδήποτε να θυµηθώ να περάσουµε από το Nomad Bread & Coffee για φρέσκια focaccia µε ντοµάτα και θυµάρι. Καθοδόν προς την Πλατεία Ηρώων, αναπολώ τότε που ήµασταν παιδιά και κατεβαίναµε µε τους γονείς µας βόλτα µε το αυτοκίνητο. Κάθε Πέµπτη ξέραµε πως θα διασχίζαµε όλοι µαζί την Ανεξαρτησίας και θα καταλήγαµε στο περίπτερο του κ. Τάκη επί της πλατείας, για ζεστό σάντουιτς µε κοτόπουλο και πίκλα. Μια εποχή που η Πλατεία Ηρώων δεν είχε ούτε τις εστίες και τις αίθουσες του ΤΕΠΑΚ, ούτε και τα δηµοφιλή cocktail bars Μαντάµ και Dusty Monkey, ούτε καν το Θέατρο Ριάλτο – τότε διάσηµα ήταν το Kit Kat και το Crazy Horse.
Υπόσχοµαι στον Σωτήρη πως ένα βράδυ θα κλείσουµε τραπέζι για µεζέ και τσίπουρο Στα Ούζα Μας ή για σουβλάκι στη Γωνιά του Πεπέ, εκεί στην πλατεία, για να θυµηθεί τη Θεσσαλονίκη του. Με ρωτάει αν θα φάµε κάτι για µεσηµέρι και χωρίς δεύτερη σκέψη του προτείνω το Kalimera India. Από το ύφος του καταλαβαίνω πως δεν έχει διάθεση για τόσο spicy γεύσεις, οπότε αλλάζω ήπειρο και κουζίνα, επιλέγοντας κάτι πιο οικείο και σπιτικό. Η φιλόξενη εσωτερική αυλή στο Μαγειρείο του Γιαγκίνι είναι πάντα σίγουρη επιλογή για καλοµαγειρεµένα σπιτικά πιάτα, που µοσχοβολούν µαµά.
Διασχίζουµε τη Σαριπόλου και του εξηγώ την εξέλιξη ενός δρόµου όπου κάποτε βασίλευε η εγκατάλειψη. Πώς τρία µπαράκια που πήραν το ρίσκο να λειτουργήσουν σε µία παρακµιακή τότε περιοχή, το Salut, το Μέλι και το In Theory, κατάφεραν να δηµιουργήσουν ένα δυνατό trend που κρατάει ακόµα ζωντανό, δέκα χρόνια µετά.
Παρατηρεί τα διάφορα µεγαλειώδη graffiti σε τοίχους παλιών κτιρίων και τον βλέπω που απορεί που κανείς δεν τα «καθαρίζει»: Είναι στο πλαίσιο του Street Life Festival, του εξηγώ. Εκείνη την ηµέρα το κέντρο της πόλης γεµίζει µε ντόπιους και ξένους street artists, οι οποίοι φτιάχνουν υπαίθρια τέχνη. Κολλάµε στην τιρκουάζ πόρτα στην είσοδο του Σουσάµι – ένα bar που άλλαξε τον τρόπο που διασκέδαζε η πόλη και έδωσε χώρο έκφρασης σε όλους. Καθόµαστε Στον Δρόµο για καφέ, αλλά τελικά καταλήγουµε να πίνουµε µπίρες. Ο Κρίστης, ο ιδιοκτήτης, δεν δέχεται εύκολα το «όχι». Ένα εξίσου ιστορικό µαγαζί της πόλης που, παρά το γεγονός ότι αναπτύχθηκε και µεγάλωσε, δεν έχασε ποτέ ούτε την ταυτότητα ούτε την ποιότητά του. Γι’ αυτό και οι ντόπιοι αγαπούν και στηρίζουν τόσο πολύ αυτό το µέρος.
Έχει ήδη αρχίσει να βραδιάζει, µε την πόλη να ετοιµάζεται για την τρίτη και τελευταία πράξη της. Έχουµε αφήσει πίσω µας το κέντρο και µπαίνουµε στη Βασίλη Μιχαηλίδη για να βρούµε το Enso Vegan Lifestyle Bar. Παρότι δεν ακολουθούµε τη vegan διατροφή, τα vegan, gluten-free και sugar-free γλυκά, που φτιάχνει η Juliette, είναι πραγµατικά ερωτεύσιµα. Παίρνω µία µπάρα snickers και µία µε νιφάδες από τσίλι. Ο Σωτήρης αναρωτιέται πώς γίνεται αυτά τα γλυκά να µην έχουν καθόλου ζάχαρη. Κι όµως, γίνεται! Λίγο αργότερα, περνάµε από την Ελλάδος για µία στάση στο Manoushe Lebanese Food & Bakery. Παραγγέλνουµε φαλάφελ και κεµπάπ. Λίγο πιο κάτω, είναι και το Pitot µε πιάτα από το Ισραήλ, αλλά αυτό το φυλάω για την επόµενη φορά. Τρώµε στο χέρι, βιαστικά. Ήδη έχουµε αργήσει και µας περιµένουν για ποτό στο Library Bar.
Φεύγοντας, συνειδητοποιώ πως ίσως είναι η πρώτη φορά που βιώνω τη Λεµεσό µε τέτοιο τρόπο: Κάνοντας µια διαδροµή γεµάτη γεύσεις, αρώµατα και θύµησες από το παρελθόν. Θύµησες γεµάτες έντονα χρώµατα, δυνατές µουσικές, ξεχωριστές γεύσεις και αγαπηµένους ανθρώπους.
